เถ้าแก่กับการเสาะหาความรู้และการบ่งชี้โอกาสการตลาด

เมื่อวานไปพูดเรื่องการสร้างแบรนด์สไตล์เอสเอ็มอีที่รร.รามาการ์เด้นท์ เอสเอ็มอีอุ่นหนาฝาคั่งมาก เจอแฟนรายการหลายคน

คุณสุรินทร์ แฟนประจำ ตามไปทุกงาน ให้ยืมซีดีบลูโอเชี่ยนและ Winning ของ Jack Welch มาด้วย ถือโอกาสขอบคุณไว้ ณ ที่นี้ด้วย

คุณสุรินทร์ กุจิรพันธ์ ถือว่าเป็นเถ้าแก่ที่สนใจใฝ่รู้มาก อ่านหนังสือ ฟังสัมนา เข้าเรียนหลักสูตรต่างๆ

ถ้าเถ้าแก่ใหญ่สนใจความรู้ขนาดนี้ ลูกน้องก็ต้องสนใจใฝ่รู้ด้วยเช่นกัน

นอกจากนี้ยังเจอเจ้าของสมญาไฉไลพลัส หรือคุณเล้ง

คุณเล้งเป็นเถ้าแก่น้อย ยังหนุ่มอยู่เลย เป็นตัวแทนจำหน่ายชั่วโมงอินเตอร์เน็ตรายใหญ่ เคยเขียนอีเมล์มาขอคำปรึกษา ผมก็ให้คำแนะนำไป ไม่เคยเจอตัวจริง แต่คุณอาทิตย์เคยเจอแล้ว ไปเจอกันที่โปรแกรมมินิเอ็มบีเอ ที่ธนาคารกสิกรเปิดสอนให้เอสเอ็มอีนั่นเอง

คุณสุรินทร์ ก็ไปเรียนที่กสิกรไทยด้วยเหมือนกัน

ตอนนี้ใครต่อใครก็หันมาเอาใจเอสเอ็มอีกันหมดเลย เพราะเอสเอ็มอีที่อยู่จนถึงทุกวันนี้ได้ แสดงว่าแข็งแรงพอสมควร ส่วนจะไปได้ไกลแค่ไหนนั้นก็ขึ้นอยู่กับว่าเถ้าแก่จะใส่ใจกับการหาความรู้ เสาะหาโอกาสและดึงคนเก่งมาอยู่กับตัวได้มากขนาดไหน

เถ้าแก่ทุกวันนี้สนใจความรู้มากครับ

เมื่อวานนี้ผมถูกถามนอกรอบนับสิบๆราย มากที่สุดตั้งแต่ไปบรรยายเป็นต้นมา

ก็ดีใจกับครับที่เถ้าแก่ไทยใฝ่ความรู้ เพราะท่านทั้งหลายคือกระดูกสันหลังของเศรษฐกิจไทยโดยแท้

เมื่อวันจันทร์ที่ผ่านมา ผมทิ้งไว้ว่าจะเขียนเรื่องการบ่งชี้โอกาส ซึ่งเป็นประเด็นสำคัญในกระบวนการทางการตลาด

ซึ่งผมคิดว่ามันเป็นอะไรที่มากกว่านั้น เพราะการเสาะหาโอกาสและการบ่งชี้โอกาสนั้นเป็นคุณสมบัติสำคัญของเถ้าแก่ด้วย

เรื่องเล่าทางการตลาดที่เล่าซ้ำแล้วซ้ำเล่าเกี่ยวกับการบ่งชี้โอกาสนั้น หลายคนคงจำกันได้

เจ้านายซึ่งเป็นเจ้าของบริษัทผลิตยกทรงส่งเซลส์สองคนไปเกาะบาหลี

เซลส์คนหนึ่งบอกว่า “นายครับ ไม่ต้องเอายกทรงมาขายที่บาหลีนะครับ ผู้หญิงที่นี่ โนบราทุกคน”

ขณะที่เซลส์อีกคน โทรมาระล่ำระลักด้วยความตื่นเต้นว่า “นายครับ โอกาสมหาศาลเลย ไม่มีใครใส่ยกทรง ถ้าเราทำให้หญิงบาหลีขายยกทรงได้คนละหนึ่ง ยอดขายกระฉูดเลยครับ”

เซลส์คนที่สองคือเซลส์มือทอง เพราะมองเห็นโอกาสทางการตลาด ขณะที่คนแรกมองไม่เห็น